kendi kendime söyledigim şarkılar

şekerle kandırılmış sanılan çocukların olgunluğudur aslında,
kandırıldıklarına inandıran,
yüzlerindeki gülümseme..


/

...
uzun oluyor, uzuyor
senin uzağında kaldığım her akşam.
uzamış bir karış sakal gibi yakişmiyor,
aynasız bir hayat talebi sanki içinden sayıklanan..
her badireyi atlamışta,
bir bu iklimden çıkamamış gibi kelebekler..
gücü yettiğine efelenen bir akşamüzeri yorgunluğu,
şemsiyelerin açılmadığı
bazı yağmurlarını anımsıyorum istanbul'un..


/

kırmızıydı akşamı aydınlatan abajurun,
penceren; sokağa ayıp bir leke gibi düşerdi her gece...


/


hic korsanı basılmayacak,
-tutmamış- bir kitap sanki bu hayat.
tutulacak yeri kalmamış,
´´kal´´ diyen kalmamış..



/

dokunabilseydin bir kez acinin yüzüne
cevap mı arardın kendi sorularına..?



/


sen kahve kokusunu severdin sevgili,
bense kahve kokusunun
sana bulaştığı sabahları..