Çürük bir cümle..

.. 
bukalemun ! 
bu kalem..
bu mum.. 


kundaklayıp geldim diyordun 
ömrümün geri kalanını. 
kula kulluk edenden yorgun, 
kundaklanmış bir ömürden kurtulmuş, 
evet biraz mutluluk ! 
hiç yoktan açan aksamüstü güneşine 
hiç makamında okunmuş bir kaç şarkı, 
edilmiş bir kaç yemin, 
küçük kaçamak bakışmalar.. 


bukalemun  !
bu kalem,
bu mum... 


ışık söndükten sonra neden açılır içimizin kapıları? 
kim fısıldayıp duruyor sakladığımız sırlarımızı? 
çok şikayetsiziz artık yalnızlıktan,inan.. 
değişti sabrın başkenti içimizde. 
başka bir gök yarılıp, devriliverdi.. 


bukalemun !
bu kalem 
bu mum.. 


hidayete ermiş eski bir tanrıtanımaz, 
sabah namazından sonra dayayıp başını cama, 
uzun uzadıya düşündü bütün olan biteni. 
kapalı gözlerini açmaya tereddütle, 
öyleyce durdu bir süre.. 


bu 'kalem' diye söylendi kendi kendine 
bu 'mum' dedi, 
içimdeki, 
bu 'bukalemun...' 






vedatezer